«علم خدا» را مطرح مى كند و در آيه اى كه هم اكنون يادآور خواهيم شد، با جمله (وَهُوَ بِكُلِّ خَلْق عَليمٌ) مسأله علم الهى را يادآور مى شود، مى توان ماهيت اعتراض را بدست آورد آنگاه پاسخ را بر آن منطبق دانست چنان كه مى فرمايد:

(وَضَرَبَ لَنا مَثَلاً وَنَسِىَ خَلْقَهُ قالَ مَنْ يُحْىِ الْعِظامَ وَهِىَ رَمِيمٌ* قُلْ يُحْيِيها الَّذِى أَنْشَأَها أَوَّل مَرَّة وَهُوَ بِكُلِّ خَلْق عَليمٌ).[1]

«حقيقتى را براى ما توصيف كرد (استخوان پوسيده اى را كوبيد و ذرات آن را در آسمان پخش كرد) و آفرينش نخستين خود را فراموش كرده گفت كيست كه اين استخوانها را در حالى كه پوسيده شده اند، احيا كند؟ بگو خدايى كه آن را روز نخست ايجاد كرده است و او نسبت به هر آفريده اى آگاه است».

از بررسى اين آيه استفاده مى شود كه مشكل معاد در نظر گوينده اين كلام دو چيز بوده است:

1. محال بودن تجديد حيات استخوانهاى پوسيده .

2. عدم امكان شناختن اجزاى بدن انسانى كه در طول تحولات با ديگر موجودات درهم آميخته مى شود.

قرآن در مقام پاسخ اعتراض نخست آفرينش نخست انسان را مطرح مى كند كه از امكان نخستين مى توان امكان دومى را نيز به دست آورد و در اين صورت بعيد شمردن آن بى مورد است.

و در باره شبهه دوم روى علم گسترده خدا كه لفظ«عليم» از آن حاكى است، تكيه مى كند و از اين جهت با آيه (لا يَعْزُبُ عَنْهُ ...) هماهنگ مى باشد.