10. اجزاى پراكنده قابل شناخت نيست

مرگ انسان مايه متلاشى شدن اجزاى بدن او و درهم ريختن آن در ميان ذرات بى شمار جهان است و انسان در طى قرنها و زمانهاى ممتد وطولانى آنچنان در اين جهان گم و ناپيدا مى شود كه هرگز نمى توان اجزاى بدن انسانى را از انسان هاى ديگر و از ديگر اشيا باز شناخت در اين صورت چگونه معاد انسان تحقق مى پذيرد؟ و هر انسانى حيات دوباره خمود را باز مى يابد؟ در اينجا شبهه ناظر به علم گسترده خدا است و اگر منكران علم او را بسان قدرت او وسيع و دامنه دار مى انديشيدند هرگز اين شبهه را مطرح نمى كردند و قرآن در آيه ياد شده در زير اصل شبهه و پاسخ آن را به گونه اى يادآور شده است:

(وَقالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لا تَأْتِينَا السّاعَةُ قُلْ بَلى وَرَبّى لَتَأْتِيَنَّكُمْ عالِمِالْغَيْبِ لا يعْزُبُ عَنْهُ مِثْقال ذَرَّة فِى السَّماواتِ وَلا فِى الأَرْض وَلا أَصغْرُ مِنْ ذلِكَ وَلا أَكْبَرُ إِلاّ فِى كِتاب مُبين) .[1]

«افراد كافر گفتند قيامت نمى آيد، بگو چرا، سوگند به خدايم به سوى شما مى آيد آرنده آن خدايى است كه بر پنهانى ها آگاه است و هم وزن ذره اى نه در آسمانها و نه در زمين و نه كوچكتر از آن و نه بزرگتر، از او فوت نمى شود و همگى در كتاب مبين ثبت است».

و در آيه اى ديگر هنگامى كه معاد را مطرح مى كند روى«عليم» بودن خدا تكيه مى كند وانسان در بدو نظر تصور مى كند كه شايسته بود به جاى آن«قدير» گفته شود در حالى كه اين مطلب پندارى بيش نيست، زيرا از خود پاسخ بايد به نوع اعتراض آنها پى برد، مثلاً از اين كه قرآن در آيه پيشين با كلمات : 11.(عالم الغيب)، 2. (لا يعزب عنه) ، 3. (فى كتاب مُبين)مسأله