لأَهْلِ الْكَبائِرِ مِنْ أُمّتى».[1]

«من شفاعت خود را براى مرتكبان كبيره از امت خود ذخيره كرده ام».

هدف از تشريع شفاعت، نجات مرتكبان كبيره است و اگر كسى آيات شفاعت را با توجه به شفاعتى كه در ميان عرب جاهلى و يهود و نصارى وجود داشت، ملاحظه كند اطمينان پيدا مى كند كه هدف از شفاعت، آمرزش گناهان كبيره است نه ترفيع درجه، آن هم درباره صالحان وپاكان.

گذشته از اين، از آنجا كه گناهان صغيره، به خاطر اجتناب از كبيره به حكم آيه (إِنْ تَجْتَنِبُوا كَبائِرَ ما تُنْهَونَ عَنْهُ نُكَفِّرْ عَنْكُمْ سَيِّئاتِكُمْ ...).[2] خود به خود بخشوده مى شوند، طبعاً بايد آيه را ناظر به آن گروه از گناهان دانست كه جز با توبه و شفاعت بخشوده نمى شود وچون فرض اين است كه توبه نكرده اند، طبعاً بايد در ضمن شرايطى در سايه شفاعت بخشوده شوند.

يكى از نقاطى كه معتزله در آنجا به پيشداورى پرداخته، همين آيات و روايات شفاعت است، اين گروه به خاطر اين كه مرتكب كبيره را كه بدون توبه بميرد، محكوم به خلود در آتش دانسته اند ومعتقد شده اند كه براى او راه نجاتى نيست به خاطر همين اصل آيات و روايات شفاعت را از محور اصلى منحرف كرده و معتقد شده اند كه همگى ناظر به صالحان و پاكان است كه در سايه شفاعت پيامبر درجات آنان بالا مى رود و در حقيقت با صريح گفتار پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم)«إِنَّما ادَّخَرْتُ شَفاعَتى لأَهْلِ الْكَبائِرِ مِنْ أُمّتى» مخالفت ورزيده اند.

درباره اين استدلال همان نكته اى را كه در مورد آيات متذكر شديم، يادآور مى شويم و آن اين كه شفاعت يك مسأله قطعى است و براى خود شرايطى در«شفيع» و شرايطى در شخص مورد«شفاعت» دارد و بخشى ازاين