شرايط در قرآن و احاديث آمده است طبعاً شفاعت مايه بخشودگى همه كباير نخواهد بود خصوصاً درباره كسى كه پيوند معنوى خود را با شفيع قطع كرده است از اين جهت نمى توان به حكم آيات و روايات ياد شده در باره همه گناهان كبيره نظر قطعى داد و گفت همه آنان بخشوده مى شوند، بلكه بايد در اين باره آيات و رواياتى را كه در رابطه با اين مطلب نقش استثنا دارند نيز مورد توجه قرار گيرند چه بسا مرتكبان برخى از كباير، مانند قتل مؤمن، يا ترك نماز و سكر مستمر، مشمول شفاعت نگردند.

و اگر ما بخواهيم مجموع اين آيات و روايات را در برابر دلايل كسانى كه بر خلود برخى از مرتكبان كبيره استدلال مى كنند، بسنجيم بايد بگوييم: مفاد اين آيات و روايات مفاد«اصل» يا قاعده و زمينه سازى است، در حالى كه دلايل مخالفان حالت«دليل» را دارند كه مى توانند بر آيات و روايات پيشين در مقام نتيجه گيرى مقدّم باشند.

ب. دليل عقلى منكران

قائلان به عدم خلود، گذشته بر دلايل نقلى مزبور دليل عقلى نيز دارند كه اجمال آن اين است كه اگر خدا به مؤمنى كه مرتكب گناه كبيره شده و به كافرى كه به او ايمان نياورده به يك نظر بنگرد و هر دو را مخلد در عذاب سازد با اصل عدل موافق نخواهد بود.[1]

آنچه مى توان درباره اين دليل عقلى گفت اين است كه يكسان نگرى بر خلاف عقل است ولى هرگز روشن نيست كه عذاب اين دو گروه (1. كافر، 2. مؤمن مرتكب كبيره) يكسان باشند چه بسا ممكن است در عين خلود از نظر كيفيت با هم يكسان نباشند.