است كه مقصود از«شىء» در آيه (كُلّ شَىء هالك) ما سوى اللّه است يعنى تمام موجودات امكانى اعم از دنيوى و اخروى راه هلاك ونابودى را در پيش مى گيرند.

در حالى كه مى توان درباره شىء نظر ديگرى را اظهار كرد وآن اين كه مقصود، موجودات دنيوى است نه اخروى و مى توان دايره را از آن هم تنگ تر توصيف كرد و آن اين كه مقصود از شىء، بتهايى است كه آن را مى پرستيدند، زيرا در آغاز آيه مى فرمايد:

(وَلا تَدْعُ مَعَ اللّهِ إِلهاً آخَرَ لا إِلهَ إِلاّ هُوَ كُلُّ شَىْء هالِكٌ...) .[1]

«با خدا، خداى ديگرى را مخوان، جز اوخدايى نيست همه چيز نابود مى شود جز ذات او».

اگر نگوييم كه مقصوداز«شىء» خدايان دروغين است، با اطمينان مى توان گفت مقصود از آن اشياى دنيوى است كه در چشم انداز انسانها است وامّا موجودات اخروى كه در جهان ديگرى هستند و از قداست خاصى برخوردارند، مشمول اين آيه نيستند.

مى توان بر اين مطلب از قرآن شواهدى آورد آنجا كه مى فرمايد:

(ما عِنْدَكُمْ يَنْفَدْ وَما عِنْدَ اللّهِ باق...) .[2]

اين آيه به جاودانگى آنچه نزد خداست حكم مى كند و طبعاً آنچه نزد خدا است غير خدا است و محكوم به امكان است ولى در عين حال طبق مشيت الهى جاودانه مى باشد.