هميشگى است آنجا كه بهشت رابه«جنة الخلد»[1] و دوزخ را به«دار الخلد»[2] توصيف مى كند و در برخى از آيات نعمت هاى بهشتى را دايمى توصيف مى كند و مى فرمايد:

(...أُكُلُها دائِمٌ وَظِلُّها...). [3]

«خوردنى ها و سايه آن جاودانى است».

بنابراين بهشت و دوزخ از لحظه آفرينش بايد به صورت يك بناى جاودان و مستمر بماند ودستخوش نابودى و ويرانى نگردد.

ب: آيه قرآن، حاكى است كه قبل از برپايى رستاخيز (نفخ صور نخست) همه چيز جز ذات او نابود مى شوند چنان كه مى فرمايد:

(...كُلُّ شَء هالِكٌ إِلاّ وَجْهَهُ...) .[4]

«همه چيز جز ذات خداوند فانى ونابود مى گردد».

اكنون با توجه به اين دو مطلب بايد گفت بهشت و دوزخ آفريده نشده اند، زيرا بر فرض آفرينش بايد روز برپايى قيامت نابود گردند در حالى كه نابودى آنها با جاودانگى آن دو كه آيات نخست از آن حاكى مى باشند، ناسازگار مى باشند. ولى اين استدلال قابل خدشه است، زيرا اساس آن اين