مسلماً آب در درون چاه بود و مقصود از ورود بر آب مدين، اشراف بر آن و رسيدن بر بالاى آن است، زيرا به دنبال آيه مى فرمايد:

(...وَجَدَ عَلَيْهِ أُمَّةً مِنَ النّاسِ يَسْقُونَ...) .

«گروهى را ديدكه از آب چاه گوسفندان خود را سيراب مى نمايند».

بديهى است كسى كه داخل چاه شود نمى تواند بالاى آن را نظاره كند.

همچنين در مورد كاروانى كه يوسف را در چاه يافت مى گويد:

(وَجاءَتْ سَيّارَةٌ فَأَرْسَلُوا وارِدَهُمْ فَأَدْلى دَلْوَهُ...) .[1]

«قافله اى فرا رسيد، سقّاى قافله را براى آوردن آب فرستادند او نيز دلو خود را در چاه فرو برد».

در اين آيه كلمه«وارد» بر سقّا اطلاق شده است كه معمولاً براى آوردن آب بر سر چاه مى رود و به وسيله دلو و مانند آن از آن آب مى كشد اگر چه خود داخل آب نمى شود.

بنابراين مفاد آيه مورد بحث (وَإِنْ مِنْكُمْ إِلاّ وارِدُها...) اين است كه بهشتيان و دوزخيان همگى بر دوزخ اشراف پيدا مى كنند و نزديك آن قرار مى گيرند سپس اهل بهشت نجات يافته و روانه بهشت مى شوند و دوزخيان به دوزخ افكنده مى شوند و اگر در مورد بهشتيان تعبير«نجات يافتن از دوزخ» بكار رفته است چنان كه مى فرمايد: (ثُمَّ نُنَجِّى الَّذِينَ اتَّقَوا)براى اين است كه آنان تا لب پرتگاه دوزخ مى رسند، از آنجا كه در چنين شرايط بيم سقوط در آتش وجود دارد، به كار بردن لفظ«نجات» كاملاً مناسب مى باشد.