2. از نظر اكثر مفسران«ورود» در آيه به معنى دخول است و بر اين اساس گفته اند همه اهل محشر (حتى اهل بهشت) داخل دوزخ مى شوند آنگاه ستمكاران در آن رها مى گردند و پرهيزگاران نجات داده مى شوند، البته بدون آن كه آسيبى به آنان برسد، زيرا به فرمان خدا دوزخ آنان را بسان ابراهيم نمى سوزاند.

اين گروه نيز به يك رشته از آيات استدلال كرده اند كه برخى را يادآور مى شويم:

الف: قرآن درباره پيشوايى فرعون در روز رستاخيز كه فراعنه را پشت سر خود قرار داده و به سوى دوزخ رهبرى مى كند (و در حقيقت رهبرى ظالمانه او در اين جهان، در آخرت تمثل پيدا مى كند) مى فرمايد:

(يَقْدُمُ قَوْمَهُ... فَاورَدَهُمُ النّارَ...) .[1]

«پيشوايى قوم خود را بر عهده گرفته و همگان را وارد آتش مى كند».

ب: خدا درباره معبودان دروغين و مشركانى كه آنان را مى پرستيدند چنين مى فرمايد:

(إِنَّكُمْ وَما تََعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللّهِ حَصَبُ جَهَنَّمَ أَنْتُمْ لَها وارِدُونَ* لَوْ كانَ هؤُلاءِ آلِهَةً ما وَرَدُوها وَكُلٌّ فِيها خالِدُونَ) .[2]

«شما و آنچه كه غير از خدا مى پرستيد هيزم دوزخ هستيد، و شما وارد آن مى گرديد و اگر اين معبودان، خدايان واقعى بودند، هرگز وارد آن نمى شدند، و در آن جاودانه خواهيد بود».

داورى ميان اين دو نظريه چندان آسان نيست ولى در عين حال بايد