«مردم از چه خبر مهمى پرسش مى كنند، از خبر مهم قيامت كه در آن به اختلاف برخاسته اند، چنين نيست، منكران به زودى مى دانند، سپس به زودى بر خطاى خود واقف مى شوند».

در اين بخش مسأله معاد را به صورت يك واقعه قطعى تلقى مى كند، ويادآور مى گردد كه منكران به زودى بر نادرستى تفكر خود و اقف مى شوند.

سپس در بخش دوم نظام آفرينش جهان را كه بس بديع و اعجاب انگيز است مطرح كرده مى فرمايد:

(أَلَمْ نَجْعَلِ الأَرْضَ مِهاداً* وَالجِبالَ أَوْتاداً* وَخَلَقْناكُمْ أَزْواجاً* وَجَعَلْنا نَوْمَكُمْ سُباتاً* وَجَعَلْنَا اللَّيْلَ لِباساً* وَجَعَلْنَا النَّهارَمَعاشاً* وَبَنَيْنا فَوْقَكُمْ سَبْعاً شِداداً* وَجَعَلْنا سِراجاً وَهّاجاً* وَأَنْزَلْنا مِنَ الْمُعْصِراتِ ماءً ثَجّاجاً* لِنُخْرِجَ بِهِ حَبّاً وَنَباتاً * وَجَنّات أَلْفافاً) .[1]

(«چرا در باره رستاخيز اختلاف مى كنيد) مگر ما زمين را مهد آسايش قرار نداديم، و كوهها را عماد و نگهبان آن نساختيم، و ما شماها را جفت نيافريديم، خواب را براى شما مايه استراحت قرار داديم، شب را پرده آفرينش گردانيديم، روز را وسيله معاش قرار داديم، بر فراز اين جهان، هفت آسمان محكم آفريديم، و چراغى فروزان بر افروختيم، و از تراكم ابرها، آب فرو ريختيم، و به وسيله آن دانه و گياه رويانديم و باغهاى پر درخت پديد آورديم».

سپس در بخش سوم مى فرمايد:

(إِنَّ يَوْمَ الْفَصْلِ كانَ مِيقاتاً* يَوْمَ يُنْفَخُ فِى الصُّورِ فَتَأْتُونَ أَفْواجاً)[2].

«روز (فصل) وعده گاه خلق است روزى كه در صور دميده مى شود و همگان فوج فوج مى آيند».

نكته قابل توجه نظم منطقى اين آيات است.