الف. آياتى كه تحقق نيافتن معاد را مساوى با بيهودگى فعل الهى مى دانند.

ب. آياتى كه آفريدگار جهان را به عنوان حق مطلق توصيف مى نمايند.

اينك آيات گروه نخست:

الف. انسان و جهان بيهوده آفريده نشده است.

1. (أَفَحَسِبْتُمْ أَنَّما خَلَقْناكُمْ عَبَثاً وَأَنَّكُمْ إِلَيْنا لا تُرْجَعُونَ) .[1]

«آيا گمان كرديد كه ما شما را بيهوده آفريده ايم واين كه شما به سوى ما باز نمى گرديد؟».

سپس در آيه بعد خداوند را از هر گونه صفت نقص منزه دانسته مى فرمايد:

(فَتَعالَى اللّهُ الْمَلِكُ الْحَقُّ لا إِلهَ إِلاّ هُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْكَريمِ) .[2]

«برتر است خدايى كه فرمانرواى بر حق است و جز او خدايى نيست او پروردگار عرش زيبا است».

2. (وَما خَلَقْنَا السَّماءَ وَالأَرْضَ وَما بَيْنَهُما باطِلاً ذلِكَ ظَنُّ الَّذِينَ كَفَرُوا فَوَيْلٌ لِلَّذِينَ كَفَرُوا مِنَ النّارِ) .[3]

«ما آسمان و زمين و آنچه را كه در ميان آنها قرار دارد بيهوده نيافريده ايم، چنين انديشه از آن كسانى است كه كافر شده اند، واى بر كافران از آتش».

اين آيات به گونه اى حاكى از عقيده كافران عصر رسالت است كه در ميان علل چهارگانه، علت چهارم (علت غايى) را معتقد نبودند، هر چند علت فاعلى را به نوعى آميخته با شرك پذيرفته بودند اگر چه برخى از كافران