اصولاً يكى از اسباب زنده ماندن انسان تا اجل محدود و مقرر، جهل انسان به زمان و مكان مرگ است و اگر جهل تبديل به علم شود چه بسا ادامه زندگى تا اجل محدود و مقرر ممكن نگردد، از اين جهت خدا اين بخش از علم را (جز در مواردى) به خود اختصاص داده و افراد را از زمان و مكان مرگ خود آگاه نساخته است.

البته ناآگاهى انسان از فرا رسيدن مرگ، جنبه تربيتى نيز دارد، زيرا برگزيدن راه صلاح، آنگاه نشانه كمال روح بشمار مى آيد كه انسان در خود احساس قدرت بر انجام و ترك فعل، بنمايدنه روزى كه آفتاب عمر خود را بر لب بام ببيند،و چراغ اميد و آرزوى او خاموش گردد آرى ناآگاهى انسان از زمان مرگ غرور آفرين است، ولى مردان بزرگ با مهار كردن اين غرور به سوى كمال پيش مى روند.

جهل به مرگ به گونه اى ديگر نيز مى تواند اثر تربيتى داشته باشد و آن اين كه آگاهى از مرگ، در آن زمان كه ميان انسان و مرگ فاصله فراوانى باشد چه بسا در انسان، روح عصيان را به اميد توبه در آينده، پرورش دهد، زيرا با خود مى گويد كه من پنجاه سال بعد رخ در نقاب خاك خواهم كشيد پس دم را مغتنم شمارم و در آينده توبه مى كنم ولى آنگاه كه زمان مرگ براى انسان مجهول باشد و در هر لحظه احتمال فرا رسيدن آن را بدهد در اين صورت اگر فرد عاقلى باشد كمتر گناه مى كند، زيرا نمى تواند به خود اميد توبه و نويد نجات دهد.

قرآن در اين مورد مى فرمايد:

(...وَما تَدْرى نَفْسٌ بِأَىِّ أَرْض تَمُوتُ...) .[1]

«هيچ انسانى نمى داند در چه سرزمينى خواهد مرد».