گذارده است وصيت كند».

براى اين كه وصيت انسان چه لفظى و چه كتبى تنفيذ شود يادآور مى شود كه دو فرد عادل وصيت او را بشنوند و بر آن شهادت دهند چنان كه مى فرمايد:

(يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا شَهادَةُ بَيْنَكُمْ إِذا حَضَرَ أَحَدَكُمُ الْمَوتُ حينَالْوَصِيَّةِ اثْنانِ ذَوا عَدْل مِنْكُمْ) .[1]

«اى افراد با ايمان آنگاه كه مرگ يكى از شماها فرا مى رسد، به هنگام وصيت بايد دو نفر عادل از شما حضور به هم رسانند و آن را گواهى كنند...».

9. ناآگاهى انسان از مرگ خويش

يكى از الطاف الهى اين است كه در انسان پيوسته روح اميد به بقا آفريده، تا در خود احساس مرگ و خاموشى چراغ زندگى نكند، اميد و آرزو، چراغ فروزنده زندگى است كه اگر از انسان گرفته شود شبستان زندگى به خاموشى و سردى مى گرايد، و در برخى از روايات آمده است.«آرزو بر امت من رحمت است اگر آرزو از انسان گرفته شود، مادرى به شيرخوار خود شير نمى دهد، باغبانى نهالى را نمى كارد».[2]

اگر انسان از پيش، از زمان و مكان مرگ خود آگاه مى بود، سالها پيش از رسيدن اجل، غم و اندوه، سردى و خاموشى، آن چنان بر او حكومت مى كرد كه هر نوع حركت و تلاش را از او سلب مى نمود و چه بسا«دق مرگ» مى شد و قبل از فرا رسيدن اجل مقرر، جهان را بدرود مى گفت.