خدا كشته مى شوند مرده نخوانيد آنان زندگانند ولى شماها درك نمى كنيد».[1]

نه تنها مرگ اين گروه، مرگ افتخار آميز است بلكه، گروهى كه در راه تحصيل آيين حق و كسب معارف الهى، خانه و ديار خود را ترك كنند و در نيمه راه مرگ آنان را فرا گيرد، مرگ افتخارآميزى دارند كه در ديگر مرگها نيست چنان كه مى فرمايد:

(...وَمَنْ يَخْرُجْ مِنْ بَيْتِهِ مُهاجِراً إِلَى اللّهِ وَرَسُولِهِ ثُمَّ يُدْرِكْهُ الْمَوتُ فَقَدْوَقَعَ أَجْرُهُ عَلَى اللّهِ...) .[2]

«آنان كه از خانه خود به عنوان هجرت به سوى خدا و رسول او بيرون آيند آنگاه مرگ آنها را درك كند، اجر آنان با خدا است».[3]

6. مرگ و اجل قطعى و...

در قرآن مجيد دو نوع اجل معرفى شده است:

1. اجل مسمى.

2. اجل (به طور مطلق).

مفسران درباره اين دو نوع اجل، بحثهاى زيادى دارند ولى آنچه كه از مطالعه مجموع آيات به دست مى آيد اين است كه مقصودا ز«اجل مطلق» عمر طبيعى نوع موجودات است. بدين معنى كه در عمر و بقاى نوع پديده ها نقطه اى وجود دارد كه پايان عمر آن نوع است. مثلاً عمر طبيعى براى انسان (مى گويند 120 سال است) كه تجاوز از اين حد نادر و كمياب است ومقياس قضاوت نيست همچنان كه براى پديده هايى كه بشر به دست خود مى سازد يك عمر محدودى است ساختمانى كه با آهن ساخته شود عمر طبيعى دارد در حالى كه ساختمانى كه با بتون ساخته شود عمر طبيعى ديگر، و