آفرينش داراى سابقه بوده و هر چند از نظر شخصى جديد و تازه مى باشند.

اصولاً از مطالعه كلمه«انشاء» در قرآن استفاده مى شود كه انشاء به معنى آفرينش و ايجاد است، خواه براى آن آفرينش، سابقه اى در كار باشد، وخواه كاملاً ابداعى وبى سابقه باشد، قرآن درباره مقدمات نزول باران مى فرمايد:

(هُوَ الَّذِى يُرِيكُمُ الْبَرْقَ خَوْفاً وَطَمَعاً وَيُنْشِئُ السَّحابَ الثِّقالَ...).[1]

«او است كه برق را به عنوان بيم و آز، در آسمان پديد مى آورد و ابرهاى سنگينى را به وجود مى آورد...».

در مورد ابرهاى سنگين كلمه«انشاء» را به كار برده است آيا ايجاد چنين ابرها در آسمان بى سابقه است؟و اگر ميزان در بى سابقه بودن ابرها وجود شخصى آنها باشد، عين اين مسأله در مورد بدن اخروى نيز صادق است، زيرا اين آفرينش، آفرينش دوم است كه از جهاتى با آفرينش نخست شباهت دارد.

بى پايه تر از آن، اين كه در اين مورد به كار بردن لفظ«مثل» تمسك بجوييم و بگوييم، مقتضاى آن اين است كه معاد بايد به گونه اى غير از آنچه كه متكلّمان مى گويند باشد در حالى كه كلمه«مثل» بيش از اين را نمى رساند كه حيات اخروى همانند حيات دنيوى است نه عين آن و از آنجا كه اين آفرينش هر چند به صورت عنصرى و مادى باشد، آفرينش دوم است وگذشته بر اين كامل تر و لطيف تر است، پس تاب به كار بردن لفظ«مثل» را خواهد داشت. انسانى كه خانه هاى مشابهى را مى سازد خانه دوم را«مماثل» خانه نخست مى داند نه عين آن.