مى كنند، يكى از دو راه ياد شده در زير را پيموده اند:

1. انسان جدا از اين بدن مادى، بدن مثالى جداگانه اى در عالم مثال دارد و نفس انسان پس از جدايى از بدن دنيوى به آن بدن مثالى پيش ساخته تعلق مى گيرد و اين بدن، موضوع فعاليت هاى نفس مى شود، فعاليت هايى كه از دايره تخيل و انديشه بيرون نيست.

اين همان نظريه اى است كه حكماى اشراق به آن تمايل جسته و معاد جسمانى را از اين طريق توجيه كرده اند اين نظريه با دو اشكال روبه رو است كه يادآور مى شويم:

الف. اين بدن مثالى پيش ساخته با بدن دنيوى متباين مى باشد در اين صورت بدن محشور در آخرت غير از بدن دنيوى خواهد بود در حالى كه وحى بر اتحاد (ويا تماثل) دو بدن اصرار مىورزد.

ب. اين بدن مثالى پيش ساخته طبعاً مستعد تعلق نفس از جهان بالا مى باشد، بنابراين خود داراى نفس بوده و ديگر نفس دوم (نفس جدا شده از بدن دنيوى) را پذيرا نخواهد بود و گرنه اجتماع دو نفس در يك بدن صورت مى گيرد كه مستلزم تناسخ است.

اين گروه به خاطر رهايى از اشكال دوم موقعيت بدن مثالى را تنزل داده و مى گويند تعلق نفس به بدن بر دو نوع است:

1. گاهى تعلق براى تدبير و تصرف در آن است، چنانچه تعلّق نفس ما در اين جهان به بدن مادى از همين قبيل است.

2. تعلق نفس به بدن به خاطر اين است كه موضوع براى فعاليت هاى خيالى نفس باشد، زيرا قوه خيال و صورت هاى آن نياز به موضوع دارند و تا بدنى نباشد براى قوه خيال و صور آن، موضوع ومحلى نخواهد بود.