1. شخصيت ثابت در كوران حوادث

شكى نيست كه انسان از آغاز زندگى در كوران تبدلات و دگرگونى هاست لذا نمى توان براى شناخت انسان در دوران پيرى، به شناخت او در دوران كودكى اكتفا ورزيد، زيرا او پيوسته از لحظه نوزادى تا دوران پيرى دستخوش دگرگونى است ولى در اين ميان يك چيز در تمام زمانها ثابت و پابرجاست و آن واقعيت«من» در زبان فارسى و«اَنَا» در زبان عربى است . او پيوسته اعضاى خود را به خويش نسبت مى دهد و مى گويد: دست من، پاى من، زبان من و...همچنان كه كارها را نيز به همان نسبت مى دهد و مى گويد: نوشتم، گفتم، انجام دادم و....

اكنون بايد ديد اين شخصيت ثابت چيست كه در دگرگونى ها، هويت خود را حفظ كرده و از هر گونه تغيير مصون مى ماند.

انسان در آغاز از سلولى تشكيل مى يابد و سپس به صورت انسان كاملى در مى آيد و از دوران كودكى تا لحظه مرگ، ميلياردها سلول عوض مى كند ولى پيوسته چيزى از اين دگرگونى ها مصون مى ماند و آن همان واقعيت«من» است مى گويد:«من كودك بودم، نوجوان شدم، جوان گشتم، كامل شدم و اكنون پير و فرتوت گشته ام».

اگر واقعاً تمام واقعيت انسان، همان ماده جسمانى او بود هرگز نبايد به يك چنين واقعيت ثابتى دست يابد، واقعيتى كه هرگز به هيچ قيمت عدول از آن را جايز نمى داند، و اين مى رساند كه هويت واقعى انسان در ماده و قوه، سلول و افزايش سلول خلاصه نمى شود، بلكه وراى اين واقعيت هاى متبدل، واقعيت ثابتى هست كه پيوسته وحدت خود را حفظ كرده و كليه اجزاى بدن را به آن نسبت مى دهد و اگر بخواهيم اين استدلال را در قالب شكل منطقى