حال، نتيجه ميان آن مشترك است.[1]

5. صفات ذاتى و خبرى

تقسيم صفات به ذاتى و خبرى در ميان متكلمان اشاعره رواج دارد; مقصود از صفات ذاتى صفاتى است كه عقل و خرد ـ منهاى كتاب و سنت ـ به آن رهنمون باشد و مقصود از دومى آن رشته صفاتى است كه كتاب و سنت از آن خبر داده است، مانند «قَدَم» و «وجْه» و «يد» و نزول خدا. صفات خبرى در ميان متكلمان اهل سنت واهل حديث سر و صداى عظيمى به وجود آورده و آنها را به طوايف گوناگونى تقسيم كرده است و ما در فصل مربوط به اين تقسيم توضيحات لازم را خواهيم داد.