آشنا به مفاهيم الفاظ و بار مثبت و منفى آنها، مى توانند خدا را با چنين واقعيت هايى توصيف كنند، از اين جهت در فلسفه و كلام براى خدا كلمه واجب الوجود، علة العلل، مبدء المبادى، غاية الغايات، زياد به كار مى رود; افراد ناآگاه به اين مسائل فوراً درمقام اشكال برآمده و مى گويند چنين نامهايى براى خدا در كتاب و سنت نيامده است.

هرگاه دليل شرعى قطعى ما را از تسميه خدا به غير آنچه در كتاب و سنت آمده است باز دارد، مسلّماً چنين دليلى متّبع است و در غير اين صورت وجهى براى اين منع نيست; زيرا اين نوع اطلاقات يا صادق است يا كاذب، دومى خلف فرض است، اوّلى با صحت اطلاق و تسميه و توصيف ملازم مى باشد.

دليل قرآنى قائلان به توقيف

قائلان به توقيفى بودن اسماى خدا علاوه بر دلايل گذشته، با آيه ياد شده در زير استدلال مى كنند:

(وَ للّهِ الأَسماءُ الحُسْنى فَادْعُوهُ بِها وَ ذَرُوا الّذينَ يلْحِدُونَ فى أَسمائه سَيُجْزَونَ ما كانُوا يَعْمَلُونَ). (اعراف/180).

«براى خدا است نامهاى زيبا، پس او را با آن نامها بخوانيد، كسانى را كه در نامهاى خدا الحاد مىورزند رها كنيد، به زودى جزاى عمل خود را خواهند ديد».

استدلال با اين آيه بر توقيفى بودن اسماء مبتنى بر دو مطلب است:

1. الف و لام در كلمه (الاسماء) اشاره به خصوص نامهاى وارد در كتاب و سنت است.

2. مقصود از «إلحاد» كه جمله (يلحدون) بيانگر آن است، اين است كه اين نامها را ترك كرده و او را به نامهاى ديگر مى خوانند.