عن المنكر والمُحلِّ للطيّبات والناهى عن الخبائث»: سلام بر پيامبر آمر به معروف و ناهى از منكر، حلال كننده طيبات،حرام كننده خبائث، بردارنده بارهاى سنگين و زنجيرها از جامعه بشرى.

شگفت اين جا است كه رازى اشكالى به خود متوجه كرده و از آن پاسخ داده است و اصلاً براى اشكال موردى نبوده تا نياز به پاسخ داشته باشد; اشكال اين است كه اگر اسماى خدا توقيفى باشد، بايد ملل عالم نتوانند خدا را با زبان مخصوص خود بخوانند، در حالى كه امت اسلامى اين را ممنوع نشمرده است.

او به جاى اين كه بگويد: اين نوع اطلاقها از مورد بحث بيرون است، در پاسخ مى گويد: در اين مورد اجماع واتفاق داريم، ولى هر اسمى خارج از دايره اجماع بر اصل حرمت باقى است.

انتظار از رازى اين بود كه چنين اشكالى را اصلاً طرح نكند، زيرا همه ملل عالم ندايى را از درون مى شنوند و بر آن ندا نامى از زبان خود برمى گزينند و تاكنون ديده نشده است كه پيامبرى بيايد و ملل جهان را بر يك اسم از يك زبان دعوت كند.

داورى در مسئله

چيزى كه مى توان در اين جا گفت، اين است كه هرگاه اسم غير وارد در كتاب و سنت بار منفى نداشته باشد، نامگذارى خدا با آن اسم بى اشكال خواهد بود و همچنين توصيف او با آن صفت، زيرا هرگاه خدا واقعيت آن اسم را دارا است، چرا اطلاق آن صحيح و صادق نباشد.

آرى احتياط اين است كه افراد غير وارد خدا را از تسميه وتوصيف به غير آنچه كه در كتاب و سنت وارد شده است خوددارى كنند، ولى افراد محقّق و