مى گويند; مانند: لفظ جلاله اللّه (مثال نمونه اول) و لفظ عالِم (مثال دوم) و خالق(مثال سوم).

لفظ جلاله بر ذات خدا، بدون در نظر گرفتن صفت و فعلى اطلاق مى شود، در حالى كه لفظ عالِم بر ذات ملحوظ به علم و لفظ خالق بر ذات ملحوظ به فعل، اطلاق مى گردد.

ولى هرگاه خود علم و رزق را بدون ذات لحاظ كنيم، صفت ناميده مى شود; نتيجه سخن اين كه: اللّه و عالم و رازق را اسم، و علم و رزق را صفت مى نامند، شما مى توانيد اين فرق را به عبارت ديگر نيز بيان كنيد.

اسم مى تواند محمول واقع شود، در حالى كه صفت فاقد چنين ويژگى است; مثلاً مى توانيم بگوييم خدا عالم و قادر است، ولى نمى توان گفت: خدا علم و قدرت است. و در حقيقت، صفات به گونه اى مندَّك و فانى در اسماء است، ولى اسماء مندك و فانى در صفات نيست.

اين فرق كه در ميان متكلمان و مفسران فرق معروفى است با ظاهر قرآن نيز تطبيق مى كند، زيرا قرآن لفظ جلاله و ساير الفاظ مانند رحمان و رحيم، عالم و قادر را اسماى خدا مى داند.

2. فرق اسما و صفات نزد اهل معرفت

در نزد اهل معرفت، اسما و صفات از قبيل الفاظ و مفاهيم نيست، بلكه حقيقت صفت به كمال وجودى با قطع نظر از ذات بر مى گردد، و تعيّن ذات با اين كمال وجودى، اسم ناميده مى شود، در اين صورت اسما و صفات از قبيل الفاظ و مفاهيم نيست، بلكه دو نوع واقعيت در مقام ربوبى است، خود كمال وجودى صفت، و ذات متعين با اين كمال اسم است. در نتيجه، حقيقت وصف به وجود كمال و حقيقت اسم، تحقق وتعين ذات به آن كمال