غَدَوتَ مِنْ أَهْلِكَ تُبَوّئُ المُؤمِنينَ مَقاعِدَ لِلقِتالِ وَ اللّهُ سَميعٌ عَليمٌ).(آل عمران/121)

«آنگاه با مدادان در ميان كسان خود بيرون آمدى، مؤمنان را در جايگاههاى خود براى جنگ، قراردادى، خدا شنوا و دانا است».

(إِذْ هَمَّتْ طائِفَتانِ مِنْكُمْ أَنْ تَفْشَلا وَ اللّهُ وَلِيُّهُما وَ عَلى اللّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ المُؤْمِنُونَ).(آل عمران/122)

«آنگاه كه دوگروه از شما آهنگ سستى در جنگ كردند و خدا ياور آنان است مؤمنان بايد بر خدا توكل كنند».

كسانى كه وكيل گرفتن خداوند، و يا توكل را به معنى كناره گيرى از كار تفسير مى كنند، از معنى واقعى توكل غفلت كرده و آن را با اهمال و سستى يكسان گرفته اند. و مفسران در تفسير آيه (إِنَّ اللّهَ هُو الرَّزّاقُ ذُو القُوَّةِ المَتين)(ذاريات/58) سرگذشت آموزنده اى از ياران پيامبر نقل مى كنند علاقمندان مراجعه بفرمايند.

اسم صدو سى و چهارم: الولى

لفظ «ولى» به صورت مجرد، يا مضاف به كلمه ديگر، 44 بار در قرآن وارد شده و در 35 مورد وصف خدا قرار گرفته است گاهى در صدد اثبات ولايت بر خدا است، و احياناً نيز همراه با نفى ولايت از غير او است مانند:

(وَ اللّهُ أَعْلَمُ بِأَعدائِكُمْ وَ كَفى بِاللّهِ وَليّـاً وكَفى بِاللّهِ نَصِيراً).(نساء/45)

«خدا دشمنان شما را بهتر مى شناسد، همين بس كه او ولى و همين بس كه او يار شما است».

ونيز مى فرمايد:

(...ما لَكُمْ مِنْ دُونِهِ مِنْ وَلىّ وَ لا شَفِيع...).(سجده/4)