الكِتابِ وَمُهَيْمِناً عَلَيْهِ...).(مائده/48)

«كتاب را به حق بر تو نازل كرديم تصديق كننده كتابهاى آسمانى پيشين و حاكم بر آنها است».

درباره ريشه «مهيمن» دو نظر است: يكى اين كه از:آمن، يؤمن گرفته شده، كه اسم فاعل آن مؤيْمن است و هرگاه همزه تبديل به هاء شود، مهيمن خواهد شد، در اين صورت به معنى پديد آورنده امن و امان است.

ديگرى اين كه اين اسم از فعل «هيمن» اخذ شده كه به معنى سيطره و حكومت و مراقبت و شهود است، از آنجا كه در آيه لفظ «مؤمن» نيز آمده است طبعاً دومى متعين است، خصوصاً كه قرآن نسبت به ساير كتب مهيمن معرفى شده است، و چون قبلاً (مُصَدِّقاً) آمده است، قطعاً معنى دوم مناسب تر است، يعنى قرآن حاكم بر كتب پيشين است.

در هر حال خدا هم برتر و غالب بر بندگان است.چنان كه قرآن به هنگام اختلاف حاكم بر تمام كتابهاى پيشينيان است چنان كه مى فرمايد:

(إِنَّ هذَا القُرآنَ يَقُصُّ عَلى بَنِى إِسرائِيلَ أَكْثَرَ الَّذِى هُمْ فِيهِ يَخْتَلِفُونَ).(نمل/76)

«اين قرآن بيشترين چيزهايى كه بنى اسرائيل در آن اختلاف مى كنند، بيان مى كند».

بنابر اين هرگاه در تورات و انجيل مسايلى در معارف و قصص وغيره ديديم، قرآن بر همه آنها حاكم است، و براى رفع اختلاف بايد به قرآن رجوع كرد.

اسم صد و بيست و هفتم: النصير

لفظ نصير در قرآن 24 بار وارد شده و در چهار موردوصف خدا قرار گرفته است چنان كه مى فرمايد: