مفسران نامدار شيعه در قرن چهارم

شيوه تفسير تا اواخر قرن چهارم در ميان شيعه، تحركى چندان نداشت و همگى بسان گذشتگان به تفسير روايى پرداخته و احياناً از تاريخ و از لغت كمك مى گرفتند از آنها مى توان شخصيت هايى را نام برد مانند:

1. فرات بن إبراهيم كوفى كه در اوايل قرن چهارم در گذشته.

2. محمد بن اورمه قمى.

3. على بن إبراهيم كوفى قمى كه در سال 307 در قيد حيات بوده است .

4. على بن بابويه متوفاى 329 .

5. عياشى سمرقندى استاد شيعه در شرق اسلامى كه خانه او پناهگاه محدثان و محققان بوده است.

6. نعمانى محمد بن جعفر، كه از تلاميذ كلينى متوفاى 329 به شمار مى رود.

7. ابن وليد قمى استاد شيخ صدوق، كه در سال 343 درگذشته است.

8. محمد بن احمد إبراهيم صابونى مؤلف تفسير معانى القرآن.

9. ابو منصور صرام كه شيخ در فهرست خود او را ستوده و او استاد جعفر بن محمد بن قولويه متوفاى 369 مى باشد. و آخرين فرد از اين قرن شيخ صدوق 306 ـ 381 به شمار مى رود.

در اين جا اسامى مفسران نامى شيعه تا پايان قرن سوم و اندى از چهارم به پايان مى رسد، و فقط حاكم بر تفسير در اين چهار قرن، به جز مختصرى از آخر قرن چهارم، همان تفسير قرآن به روايت و حديث و شأن نزول و بيان لغت