و نيز مى فرمايد:

(أَوَ لَمْ يَنْظُرُوا فِى مَلَكُوتِ السَّمواتِ وَ الأَرضِ وَما خَلَقَ اللّهُمِنْ شَىْء...).(اعراف/185)

«آيا در ملكوت (وابستگى) آسمانها و زمين و آنچه خدا آفريده است ننگريسته اند».

اين گفتار: (ملكوت، مطلق وجود اشياء نيست، بلكه اشياء از آن نظر به خالق خود بستگى دارند) به روشنى از تدبر در آيات مربوط به سرگذشت ابراهيم به دست مى آيد، زيرا وى نخست خدايانى از قبيل ستاره درخشنده و ماه رخشنده، و آفتاب تابان فرض كرد، آنگاه يك يك، ربوبيت آنها را به خاطر افول و غروبشان باطل كرد، پس از ابطال، متوجه رب واقعى شد و گفت:

(إِنِّى وَجَّهْتُ وَجْهِىَ لِلَّذِى فَطَرَ السَّمواتِ وَ الأَرضَ حَنِيفاً وَ ما أَنَا مِنَ المُشْرِكينَ).(انعام/79)

«من رو به سوى كسى آوردم كه آسمانها و زمين را آفريد، موحد بوده و از مشركان نيستم».

7. المَلْك(به فتح ميم و سكون لام)

اين لفظ فقط در يك آيه وارد شده است، چنان كه مى فرمايد:

(قالُوا ما أَخْلَفْنا مَوعِدَكَ بِمَلْكِنا...).(طه/87)

«قوم موسى گفتند: ما به دلخواه خود از وعده تو تخلف نكرديم».

تا اين جا با معانى كلمات هفتگانه به صورت فشرده آشنا شديم، اكنون قدرى درباره «مالك الملك» سخن مى گوييم، يادآور شديم كه ملك به معنى فرمانروايى است و خدا مالك اين سلطه است، و منشأ اين سلطه جز اين نيست كه خدا آفريدگار جهان هستى مى باشد. طبعاً خدايى كه اين همه موجودات را از عدم به وجود آورده مالك وجود آنها بوده و شأن هر مالك، تدبير وتصرف در ملك خويش است.