مِلْك يا مُلْك باشد، مالك ناميده مى شود. بنابر اين خداوند هم مالك مُلْك(سلطه) است و هم مالك مِلْك، (هستى از آن او است) اگر ما مى گوييم خدا هم مالك ملك (سلطه) و هم مالك مِلك است اين مانع از آن نيست كه انسان نيز مالك باشد، زيرا، مالكيت انسان در طول مالكيت خدا است، فرمانروايى افرادى مانند داوود و سليمان پرتوى از فرمانروايى خدا است، همچنان كه مالكيت انسان نسبت به جوارح و اعضا يا آنچه كه از طريق حيازت و كسب وغيره بدست مى آورد نمودارى از مالكيت مطلق خدا است.

5. المليك

اين لفظ صيغه مبالغه از لفظ «ملِك» (به كسر لام) است، چنان كه مى فرمايد:

(فِى مَقْعَدِ صِدْق عِنْدَمَلِيك مُقْتَدِر).(قمر/55)

«پرهيزگاران در قيامت جايگاه پسنديده نزد فرمانرواى مقتدر قرار دارند».

6. الملكوت

ملكوت ازمُلك (به ضم ميم) گرفته شده و صيغه مبالغه آن است، مانند طاغوت و طغيان، و جبروت و جبر، دقت در آياتى كه اين لفظ در آنها وارد شده مى رساند كه مقصود از ملكوت ذات اشيا و وجود آنها نيست، بلكه از آن نظر كه آنها به علت و آفريدگار خود انتساب دارند مى باشد و اين ارتباط فقط بين آنها و خالق آنها است و قابل شركت نيست، چنان كه مى فرمايد:

(وَ كَذلِكَ نُرِى إِبْراهيم مَلَكُوتَ السَّمواتِ وَ الأَرْضِ وَ لِيَكُونَ مِنَ المُوقِنينَ).(انعام/75)

«اين چنين به ابراهيم واقعيت ارتباط و وابستگى آسمانها و زمين را به خدا نشان داديم تا از اصحاب يقين گرديد».