افزوده شده است، اينك شرح اين الفاظ:

1. مُلك

ملك(به ضم ميم) به معنى سلطه و سيطره است كه جدا از قوه و قدرت نيست، متعلق سلطه خواه مردم باشد يا اموال و املاك، چيزى كه هست سلطه بر مردم سرچشمه مداخله در امور و شئون آنان است همچنان كه سلطه بر مال مايه تصرف در آن از طريق فروختن و بخشيدن است، و جامع هر دو همان تسلط، و تفاوت مربوط به متعلق است و به خاطر اختلاف متعلق، هدف از سلطه متفاوت مى باشد.

ملك ـ به ضم ميم ـ در قرآن 24 بار آمده كه برخى را يادآور مى شويم:

(وَاتَّبَعُوا ما تَتْلُوا الشَّياطِينُ عَلى مُلْكِ سُلَيْمان...).(بقره/102)

«گروهى از يهود از آنچه كه شياطين در عصر فرمانروايى سليمان تلاوت و يا مى آموختند پيروى كردند».

(...قالُوا أَنّى يَكُونُ لَهُ المُلْكُ عَلَيْنا...).(بقره/247)

«گفتند چگونه ممكن است او نسبت به ما سلطه و سرورى داشته باشد».

(أَلَمْ تَرَ إِلَى الّذِى حاجَّ إِبْراهيمَ فِى رَبِّه أَنْ آتاهُ اللّهُ المُلْكَ...).(بقره/258)

«آيا نديدى كسى را كه خدا به او فرمانروايى داده بود، با ابراهيم درباره پروردگارش به مجادله برخاست».

(...قولُهُ الحَقُّ وَ لَهُ المُلْكُ يَومَ يُنْفَخُ فِى الصُّورِ...).(انعام/73)

«گفتار او حق است و براى او است فرمانروايى روزى كه در صور دميده مى شود».

(...لِمَنِ المُلْكُ اليَوم للّهِ الواحِدِ القَهّار).(غافر/16)

«امروز فرمانروايى از آن كيست؟ ازآن خداى يكتا و غالب».