زمان دهان خود را از نظر غذا خوردن، باز مى كند. و نيز در دوشيدن گوسفند به كار مى رود، مى گويند:«فطرتُ الشاةَ فطراً:حلبتها»: زيرا با دوشيدن چشم پستان باز مى شود.

از كلام راغب استفاده مى شود كه معنى واقعى «فطر» دونيم كردن از طرف درازا است، چنان كه مى فرمايد: (...السَّماءُ مُنْفَطِرٌ بهِ كان وَعدُه مَفعُولاً)(مزمل/18): «در آن روز آسمان شكافته مى شود، و وعده او تحقق مى يابد».

اكنون سخن در اين است كه چرا در آفرينش موجودات كلمه «فطر» بكار رفته است، شايد نكته آن اين باشد كه با خلقت، عدم كه نوعى ظلمت است شكافته و هستى از آن بيرون كشيده مى شود، و شايد معنى (فاطر السَّماوات والأَرض) اين است كه آنها را از تاريكى عدم، به روشنى وجود آورد.

علامه طباطبائى مى فرمايد: بكار بردن «فاطر» در مورد خدا نوعى استعاره است تو گويى عدم را مى شكافد و از دل آن آسمانها و زمين را بيرون مى كشد. و مقصود اين است كه خدا آفريننده آسمانها و زمين، بدون الگوى پيشين است، و دراين صورت با اسم «بديع» و «مبدع» يكسان خواهد بود، با اين تفاوت در بكار بردن «مبدع»عنايت به اين است كه آفرينش بدون مثال و الگو بوده است، درحالى كه استعمال «فطر» عنايت به اين است كه از عدم پديد آورده، ونبود را بود كرده است و اين كه كار خدا مانند: نجار و ديگر سازنده هاى بشرى نيست، كه فعل خود را از تركيب مواد قبلى پديدمى آورند.

و در هر حال اسم (فاطر السّماوات)حاكى از استمرار اين فعل است، نه اينكه تنها در گذشته انجام داده است.

اسم نود و دوم: فالق الاصباح

اين اسم در قرآن يك بار آمده و وصف خدا قرار گرفته است، چنان كه