غيب و شهادت آگاه باشند، در حالى كه دانش او نسبت به اين دو فراگير و نامحدود است.

گواه بر اين كه هدف از حصر در آيات فوق همين است كه يادآور شديم، جمله هاى (وَ لا أَصْغَرُ مِنْ ذلِكَ ولا أَكْبَرُ إِلاّ فِى كِتاب مُبين) مى باشد.

خلاصه علم نامحدود، غير از علم محدود است آنچه به خدا اختصاص دارد اوّّلى است نه دومى.

البته دانش بشرى با دانش الهى فرق ديگرى نيز دارد و آن اين كه دانش خدا بسان ذات او واجب، و دانش بشر بسان ذات او ممكن است، دانش الهى از درون او سرچشمه مى گيرد، در حالى كه دانش بشرى از جانب خدا است. در اين صورت حتى دانشهاى جزئى و محدود بشر با دانش الهى تفاوت دارد.

اسم هفتاد و نهم: عالِمُ غيبِ السماواتِ و الأرضِ

اين لفظ در قرآن يك بار و به عنوان وصف خدا آمده است. چنان كه مى فرمايد:

(إِنَّ اللّهَ عالِمُ غَيْبِ السَّماواتِوَالأَرضِ إِنَّهُ عَلِيمٌ بِذاتِ الصُّدُور). (فاطر/38)

«خدا آگاه از پنهان هاى آسمانها و زمين است و او به آنچه كه در سينه ها است علم دارد».

تفسير اين اسم از آنچه در اسم پيشين بيان شد، روشن گرديد.

اسم هشتادم : علاّم الغيوب

اين اسم در قرآن چهار با آمده و در همه موارد وصف خدا قرار گرفته است: