سخن ايشان به صورت يك قياس استثنايى است و ناخود آگاه با منطق، بر ضد خود منطق برخاسته است و صورت قياس چنين است، اگر منطق نگهدار فكر از خطا بود، بايد عالمان به منطق در انديشه و گفتار يكسان باشند، و چون يكسان نيستند پس معلوم مى شود منطق نگهبان فكر از خطا نيست.

البته طرفداران منطق نيز به اين اشكال پاسخ مى گويند كه صحت يك انديشه و پا برجايى يك استدلال در گرو سلامتى دوچيز است:

1. ماده فكر صحيح و استوار باشد.

2. كيفيت و شكل آن مطابق قواعد باشد.

منطق فقط مى تواند انديشه را از خطا در شكل و صورت حفظ كند و امّا استوارى ماده فكر را بر عهده نمى گيرد، زيرا آن بر عهده براهين است.

در اين جا مى توان به شكل ديگر نيز پاسخ گفت: و آن اين كه منطق داراى چنين قدرت و هنر است، نه اين كه هركس منطق دانست داراى چنين هنر مى باشد.

و به ديگر سخن به كار بردن منطق روى اصول صحيح چنين نتيجه دارد، امّا آيا به كار گيرنده، آن را به طور صحيح به كار گرفته يا نه، خارج از رسالت منطق است. در زبان عاميانه مى گوييم شمشير برنده است، ولى هرگز نمى توان گفت هر شمشيربه دستى آن را درست به كار مى برد.

دلايل مخالفان تفكر فلسفى

آنان گاهى بر دليل ديگر تكيه كرده و مى گويند: آنچه ما در معارف و شناخت ماوراى طبيعت به آن نياز داريم، در كتاب و سنت موجود است; ديگر چه نيازى به بهره گيرى از روشهاى منطق و فلسفه يونان است.

در اين جا باز ملاحظه مى فرماييد با منطق مى خواهد منطق را ابطال كند،