افزايش است.

راغب مى گويد: چيزى كه عطا كردن آن به ديگرى لازم نيست، فضل است، چنان كه مى فرمايد:

(...وَسْئلُوا اللّهَ مِنْ فَضْلِهِ...)(نساء/32)، (ذلِكَ فَضْلُ اللّهِ يُؤتِيهِ مَنْ يَشاءُ وَاللّهُ ذُو الفَضْلِ العَظِيم)(جمعه/4).

بنابر اين آنچه كه خدا به بنده اش مرحمت مى كند، گاهى اجر و گاهى مافوق مزد است، افزايش از مزد همان فضل الهى است، هرچند از نظر ديگر مزد و زايد بر آن همگى كرم و فضل الهى است، و هرگز بندگان خدا بالذات مستحق چيزى نيستند.

و امّا نمايش اين اسم در زندگى انسان روشن است، زيرا هرگاه او علاوه بر مزدكارگر، مبلغى را به او بپردازد در اين مورد مظهر اسم (ذو الفضل) قرار مى گيرد، بلكه مى توان گفت دايره آن وسيع تر است، هرگاه چيزى را به كسى بدون آن كارى را انجام دهد، بپردازد، در اين صورت نيز مظهر اين اسم خواهد بود.

اسم پنجاه و ششم: ذو القوة

اين اسم در قرآن در يك مورد آمده، چنان كه مى فرمايد:

(إِنَّ اللّهَ هُوَ الرَزّاقُ ذُو القُوَّةِ المَتِين).(ذاريات/58)

«خدا روزى رسان، قدرتمند، استوار است»

به هنگام بحث از اسم «قوى» مفاد (ذو القُوّة) نيز روشن مى شود.

اسم پنجاه و هفتم: ذو المعارج

اين لفظ در قرآن يك بار و به عنوان وصف خدا آمده است چنان كه