«ذى» وصف خدا قرار گرفته است چنان كه مى فرمايد:

(وَ هُوَ الغَفُور الوَدُود* ذو العَرشِ المَجيد).(بروج/14ـ15)

«او است آمرزنده، و مهربان، صاحب عرش بزرگ».

و در آيه ديگر مى فرمايد:

(قُلْ لَو كانَ مَعَهُ آلِهَة كَما يَقُولونَ إِذاً لابْتَغَوا إِلى ذِى العَرْشِ سَبِيلاً). (اسراء/42)

«اگر با او خدايان ديگرى بود سعى مى كردند به سوى صاحب عرش راهى پيدا كنند».

و نيز مى فرمايد:

(إِنَّهُ لَقَولُ رَسُول كَرِيم*ذِى قُوَّة عِنْدَ ذِى العَرْشِ مَكين).(تكوير/19ـ20)

«اين گفتار رسول بزرگوار (جبرئيل) قدرتمندى است والا مقام در پيشگاه صاحب عرش».

و باز مى فرمايد:

(رَفِيعُ الدَّرَجاتِ ذُو العَرْشِ يُلقِى الرُّوح مِنْ أَمْرِهِ عَلى مَنْ يَشاءُ مِنْ عِبادِهِ لِيُنْذِرَ يَومَ التَلاقِ).(غافر/15)

«بالا برنده درجات (بندگان) و صاحب عرش، وحى را به فرمان خود به هر يك از بندگانش كه بخواهد القاءمى كند تا مردم را از روز ملاقات (قيامت) بيم دهد».

رفيع در اين جا به معنى رافع است وبا مراجعه به موارداستعمال اين كلمه در قرآن روشن مى شود كه «رفع» فعل خود خدا است، مثلاً مى فرمايد:

(...يَرفَعِ اللّهُ الّذينَ آمَنُوا مِنْكُمْ وَ الّذينَ أُوتُوا العِلْمَ دَرَجات).(مجادله/11)

«خداوند مقام مؤمنان را (يك درجه بالا مى برد) ولى افراد دانشمند را درجاتى مى بخشد».

ما در باره معنى «عرش» به هنگام بحث از اسم (ربّ العرش العظيم) سخن خواهيم گفت.