مى باشد.

از آن جا كه منشأ حكمت در مقام فعل، علم گسترده در مقام ذات است به گونه اى مى توان آن را صفت ذات دانست، ولى از آن جا كه معنى مستقيم حكمت استوارى فعل و پيراستگى از عبث و لغو است، از صفات فعل به شمار مى رود.

اينك نمونه هايى از آيات در رابطه با حكمت به عنوان صفت فعل خدا.

الف: اتقان و استوارى فعل

درباره اتقان و استوارى افعال الهى كافى است برگهايى از قوانين حاكم بر صفحه هستى اعم از زمينى و آسمانى را بخوانيم; جهان آفرينش در پرتو يك رشته قوانين حاكم بر آنها آن چنان منظم و هماهنگ ومتقن و استوار است كه ميليونها سال است كه پا برجا و برقرار مى باشند، خدا در برخى از آيات آفرينش خود را به اتقان توصيف كرده، مى فرمايد:

(وَ تَرَى الجِبالَ تَحسَبُها جامِدَةً وَهِىَ تَمُرُّمَرَّ السَحاب صُنْعَ اللّهِ الّذى أَتْقَنَ كُلّ شَىء إِنّه خَبيرٌ بِما تَفْعَلُونَ).(نمل/88)

«كوهها را مى نگرى و آنها را ساكن مى انگارى، در حالى كه آنها بسان ابرها مى گذرند، (اين) آفرينش خدايى است كه هرچيزى را استوار آفريده است و او به كارهاى شما آگاه است».

امير مؤمنان مى فرمايد:«قدّر ما خلَق فَأَحْكَمَ تقديرَه»[1] : «يعنى آنچه را كه آفريد، اندازه گيرى نمود; آن را به استوارى اندازه گيرى كرد».

باز مى فرمايد: «مبتدعِ الخلائقِ بعلمه و مُنْشِئهم بحكمه، بلا إقتداء و تعليم، ولا إحتذاء لمثالِ صانع حكيم»[2] يعنى «خدايى كه آفريده ها را با دانش خود پديد