و زياد به نحوى كه شايسته ساحت پيامبر است آورده است، بنابر اين از دلايل صدق دعوى نبوت او به شمار مى رود.

و باز مى فرمايد:(...تِلْكَ آياتُ الكِتابِ الحَكيم).(يونس/1، لقمان/2)

و نيز مى فرمايد:(يس* وَ القُرآنِ الحَكيم).(يس/1ـ2)

و مى فرمايد:(فِيها يفرَقُ كُلّ أَمْر حَكيم).(دخان/4)

«در آن شب مبارك هر امر محكم و تغيير ناپذيرى مقدّر مى گردد».

حكيم از ماده «حكم» گرفته شده و آن بيش از يك معنى ندارد كه عبارت است از منع و بازدارى و توضيح آن در تفسير اسم «أحكم الحاكمين» گذشت، ولى نكته جالب اين كه در قرآن، هر موقع لفظ حكيم آمده با اوصاف ديگرى نيز مقرون بوده است كه عبارتند از:

1. العليم: (...العَلِيمُ الحَكِيم).(بقره/32)

2. العزيز: (العَزِيزُ الحَكيم). (بقره/129)

3. الخبير:(وَ هُوَالحَكيمُ الخَبير). (انعام/18)

4. التواب:(تَوّابٌ حَكيمٌ).(نور/10)

5. على: (إِنَّهُ عَلِىٌّ حَكيمٌ).(شورى/51)

6. واسع:(وَ كانَ اللّهُ واسعاً حَكِيماً).(نساء/130)

7. حميد: (حَكيم حَميد).(فصلت/42)

مقصود از حكيم چيست؟

در تفسير اين لفظ اقوال گوناگونى بيان شده است كه از نظر مى گذرانيم:

1. ازهرى مى گويد: «حكيم مانند حاكم از صفات خدا است و معانى اين دو اسم به هم نزديكند، خدا از مفهوم اين دو آگاه است و بر ما است كه