قرآن اين حقيقت را در آيه اى كه قبلاً نيز يادآور شديم بيان فرموده است:

(يا أَيُّهَا النّاسُ أَنْتُمُ الْفُقَراءُ إِلَى اللّهِ وَاللّهُ هُوَ الْغَنِىُّ الحَمِيد).[1]

«اى مردم! شما نيازمند به سوى خدا هستيد. خدا بى نياز و ستوده است».

به عبارت روشن تر: اگر معتقد شويم كه در جهان يك آفريننده و نعمت بخش بيش وجود ندارد و جهان خروشان هستى از وجود او سرچشمه مى گيرد وهركس هرچه دارد، از او دارد، دراين صورت قاطعانه بايد گفت: جهان يك مطاع بيش ندارد، تنها بايد او را اطاعت كرد و بس.

از اين جهت مى بينيم در آيات قرآن، تنها اطاعت خدا مطرح گرديده است; مانند:

(فَاتَّقُوا اللّهَ مَااسْتَطَعْتُمْ وَاسْمَعُوا وَأَطِيعُوا وَأَنْفِقُوا خَيراً لأَنْفُسِكُمْ...).[2]

«تا مى توانيد از مخالفت خدا بپرهيزيد و به سخن او گوش فرا دهيد و از فرمان او اطاعت كنيد، انفاق كنيد براى خودتان خوب است».

در آيه ديگر، آن گروه از مؤمنان را مى ستايد كه به فرمان خدا گوش فرا مى دهند:

(...وَقالُوا سَمِعْنا وَأَطَعْنا غُفرانَكَ رَبَّنا وَإِلَيْكَ الْمَصير).[3]

«گفتند: ما شنيديم و اطاعت كرديم، و خدايا خواهان آمرزش تو هستيم، بازگشت به سوى تو است».