غربى كه بر اساس انكار ماوراى ماده استوار است، قرار گرفته اند و براى جمع ميان اين دو، دست به تأويل و تصرف زده اند و در حقيقت، اصالت قرآن را ناديده گرفته و به انديشه هاى بشرى اصالت داده اند.

و در تفسير روح، فرشته، عالم برزخ، معجزه و جز آن چنان دچار آشفتگى شده اند كه همه را با اصول و چارچوب مادى گرى توجيه و تفسير كرده اند و با مطالعه برخى از تفسيرهايى كه در دوران تسلط غرب بر هند و مصر در اين دو نقطه نوشته شده است، به گسترش اين فاجعه، مى توان پى برد.

نزول تدريجى قرآن

جاى گفتگو نيست كه آيات قرآن مجيد در ظرف 23 سال بر قلب و روان پيامبر اكرم (صلى الله عليه وآله وسلم)نازل گرديده است و ما اينك درباره علت نزول تدريجى آن بحثى نمى كنيم وخود قرآن به علل آن اشاره نموده است. آن چه مهم است اين كه بدانيم قرآن يك كتاب روز نيست كه از فصول و ابوابى تشكيل شده باشد و درباره هر موضوعى در نقطه معينى بحث كند; بلكه قرآن كتاب آسمانى و كتاب هدايت است كه براى راهنمايى مردم به سوى مبدأ و معاد، به سوى تكامل روح و جسم، فرو فرستاده شده است. و از كتابى كه براى هدايت جهانيان به سوى مبدأ و معاد، به سوى تكامل ماده و معنا نازل شده، انتظار نظم مصنوعى بى جا است روى اين جهت قرآن در نظم خود، ويژگى خاصى دارد كه به گوشه اى از آن اشاره مى كنيم:

1. قرآن غالباً به مناسبتى از موضوعى به موضوع ديگر، منتقل مى گردد. و گاهى يك رشته مطالب متنوع را به منظور پند و اندرز، بيدار كردن وجدان ها و فطرت ها و راهنمايى عقل ها و انديشه ها، در يك سوره ياد مى كند وهمه را در كنار هم قرار مى دهد، چه بسا انسان در آغاز، گمان مى كند كه ميان مطالب يك سوره پيوستگى كاملى وجود ندارد; امّا پس از دقت روشن مى شود كه ميان