آن ها يك ارتباط و پيوستگى خاصى وجود دارد كه سبب شده همگى در كنار يكديگر قرار گيرند.

2. هدايت افكار و رهبرى فطرت ها و بيدار ساختن افكار و وجدان هاى خفته و اهميت موضوع، ايجاب مى كند كه از يك موضوع در موارد مختلفى پى در پى سخن به ميان آيد; زيرا بدون آن يادآورى ها مقاصد ياد شده به دست نمى آيد. از اين نظر عواملى ايجاب مى كند كه قرآن بسيارى از نكات اجتماعى و اخلاقى را در جاهاى مختلف آن متذكر گردد. چنين بازگفت هايى نه تنها عيب نيست بلكه پايه بلاغت و اساس سخن گفتن بر طبق مقتضيات است.

مثلاً مى بينيم قرآن موضوع عبرت گيرى از زندگى و اقوام نيرومند جهان را، در بيش از يك مورد متذكر شده و موضوع سير و سياحت در زمين را با جمله (سيروا فى الأرض) كراراً ياد كرده است نكته اين يادآورى مكرر، همان است كه گفته شد.

3. چه بسا قرآن از يك موضوع وسيع و گسترده فقط قسمتى را ياد مى كند وباقى مانده يا همه را به طور جامع در مورد ديگر نيز مى آورد، قرآن در نقل سرگذشت اقوام از اين روش پيروى نموده و پيروى از آن به حكم اين كه قرآن كتاب هدايت و يادآورى است، ضرورى مى باشد.

4. قرآن در طرح مفاهيم عقلى و بلند خود، استعداد و شايستگى و تكامل فكرى جامعه را در نظر گرفته و دلايل عقلى واستدلالات فلسفى مربوط به يك موضوع را، يك جا بيان نمى كند; بلكه در هر جا به مناسبتى، سخن از يك موضوع عقلى به ميان مى آورد به بيان نكته اى و يا دليلى از دلايل متعدد آن مى پردازد، وبيان باقى مانده نكات و دلايل را به صورت تدريجى در سوره هاى ديگر مى پردازد.

مثلاً مسئله معاد و بازگشت مردم به زندگى جديد، از معارف عقلى قرآن