زنده اى را از آب آفريديم» هم چنين ايمان به خدا و روز رستاخيز مايه حيات اجتماعى مى باشد و در پرتو ايمان به خدا، عدل اجتماعى كه در حقيقت مايه زندگى اجتماعى است زنده مى گردد و عواطف انسانى و احساسات پاك بشرى، تجلى خاصى پيدا مى كنند، در صورتى كه ملت فاقد ايمان،. هيچ انگيزه اى براى مراعات حقوق افتادگان واجراى عدالت اجتماعى ندارد و همواره در لب پرتگاه فاصله طبقاتى قرار گرفته و با جنگ هاى كوچك و بزرگ دست به گريبان است.

روزى آقاى فرويد، روانكاو معروف تصور مى كرد روزگار دين سپرى گرديده و نظامات مدنى و تربيت هاى اجتماعى، جاى گزين دين شده است، ولى تلفات وحشت آور جنگ اوّل جهانى، كه آمار تلفات از ده ميليون تجاوز كرد، او را مجبور كرد كه فرضيه خود را پس بگيرد و جنگ دوم جهانى روشن ساخت كه اروپاى ماشينى فاقد حيات انسانى است و هنوز به صورت درندگان باقى است.

اگر ايمان به فلزات تشبيه شده است، آن نيز براى اين است كه برخى از آنها مايه حيات انسان است و قرآن درباره يكى از آنها چنين مى فرمايد:

(...وَأَنْزَلْنَا الْحَديدَ فِيهِ بَأْسٌ شَدِيدٌ وَمَنَافِعُ لِلنَّاسِ).[1]

«آهن را آفريديم در آن قدرت عظيم و سودهايى براى مردم است».

اگر اين فلز از بين برود زندگى انسان دچار اختلال مى گردد.

2. كف هاى روى سيل يا فلزات ذوب شده به سان حجابى است كه تا مدتى چهره آب و فلز را مى گيرد، ولى طولى نمى كشد كه تمام كف ها نابود شده و سيماى شفاف آب، چشم ها را خيره مى سازد; هم چنين چهره حقيقت گاهى با نقاب باطل پوشيده مى شود; امّا سرانجام نقاب باطل بركنار رفته، سيماى حق با درخشندگى خاصى خودنمايى مى كند.