است[1] كه هر كدام را بايد شاهكارى در جهان سخن و فن و بلاغت دانست. اين نوع امثال مى تواند گروه هاى غافل و منحرف را، كه به طور اجمال در صدد اصلاح خود برآمده اند، بيدار و متوجه سازد و خود قرآن هدف خويش را از طرح اين مثل ها با جمله كوتاهى بيان مى كند آن جا كه مى فرمايد:

(...وَتِلْكَ الأَمْثَالُ نَضْرِبُهَا لِلنَّاسِ لَعَلَّهُمْ يَتَفَكَّرونَ).[2]

«اين مثل ها را از آن جهت مى زنيم كه مردم درباره آنها به تفكر بپردازند».

روى اهميت فراوانى كه امثال قرآن داشت دانشمندان اسلام درباره توضيح اين امثال، كتاب ها و رساله هايى نوشتند.[3]

يكى از مثل هاى پر مغز و پرمعناى قرآن، مثلى است كه در آيه مورد بحث وارد شده است. در اين آيه، ترسيمى دقيق و پرنكته از مبارزه حق و باطل و موقعيت و نتايج آن دو به عمل آمده است. در اين مثل، حق به آب و فلزات تشبيه شده و باطل به سان كف روى آب و يا فلزات ذوب شده تلقى گرديده است.

در قسمت پيش در برخى از نكات بليغ اين مثل گفتگو نموديم هم اكنون به بيان نكات ديگر مى پردازيم:

1. گاهى مبارزه حق و باطل به صورت مبارزه ايمان به خدا و كفر به او درمى آيد در اين صورت، تشبيه حق (ايمان) به آب، تجلى خاصى پيدا مى كند; زيرا همان طور كه آب، مايه حيات بلكه آغاز حيات جانداران و گياهان است و قرآن مجيد درباره آن مى گويد:(...وَجَعَلْنَا مِنَ الْمَاءِ كُلَّ شَىْء حَىّ...)[4]; «هر موجود