گاهى افكار شيطانى و آراى باطل تا مدتى آفتاب حق را به سان ابرهاى تيره بهار مى پوشانند، ولى اين پرده پوشى هميشگى نيست و قرآن اين حقيقت را به زبان ديگر نيز بيان كرده است آن جا كه مى فرمايد:

(وَقُلْ جَاءَ الْحَقُّ وَزَهَقَ الْبَاطِلُ إِنَّ الْبَاطِلَ كَانَ زَهُوقاً).[1]

«بگو حق آمد و باطل نابود گرديد و باطل از ميان رفتنى است».

و در جاى ديگر مى فرمايد:

(وَيَمْحُ اللّهُ الْبَاطِلَ وَيُحِقُّ الْحَقَّ بِكَلِماتِِهِ...).[2]

«خداوند باطل را نابود مى سازد و حق را با سخنان خود پايدار مى دارد».

3. باطل خاصيت و فايده اى ندارد; ولى حق، منبع انواع بركات است; از كف هاى روى آب گلى رشد نمى كند و درختى سبز، و تشنه اى سيراب نمى شود، ولى آب سرچشمه هزاران جلوه حيات و زندگى در جانداران و گياهان است.

4. همان طور كه باران از آسمان مى بارد و هر نقطه اى به اندازه لياقت و شايستگى خود از آن بهره مند مى گردد و به اصطلاح «در باغ لاله رويد و در شوره زار خس» و به علاوه ظرفيت دره ها و نهرها و مسيل ها هم يك سان نيست و هريك به اندازه گنجايش خود آب برمى دارد; هم چنين روح و روان افراد بشر از نظر گنجايش يك سان نيست و هر كدام به اندازه شايستگى خود، از معارف و تعاليم آسمانى بهره مى گيرند; به عبارت ديگر قلوب و ارواح از نظر گنجايش با هم اختلاف دارند، برخى به اندازه يك سبو و گاهى به اندازه يك دريا، و هركدام به نسبت گنجايش خود، از تعاليم آسمانى بهره مند مى گردند. قرآن براى رسانيدن اين نكته لفظ «بقدرها» را آورده است.