تشبيه پايدارى حق و ناپايدارى باطل است.

طرفداران باطل به سان خود آن، ظاهرى فريبنده و توخالى دارند و در عين حال به سان كف هاى روى آب و يا روى فلزات ذوب شده، خودخواه و بلند پرواز هستند; ولى طرفداران حق مانند خود آن، از هر نوع فريبندگى و تظاهرات توخالى، دور هستند و همواره متواضع بوده و از كبر و بلندپروازى پيراسته اند.

قرآن براى اشاره به اين نكته، «زبد» يعنى «كف» را با لفظ «رابياً» به معناى بالا رونده، شرح داده است.

حق و باطل را با اين نشانه ها بشناسيد

در ميان تمام اقوام و ملل جهان ضرب المثل هايى وجود دارد كه گويندگان و نويسندگان در روشن كردن مقاصد و آرمان هاى خود، به آنها استشهاد مى جويند. از آن جا كه نوع مثل هاى رايج، از واقعيتى مسلم و آزمايش شده حكايت مى كنند و در شنونده تأثير خاصى از خود به يادگار مى گذارند و به سخن گوينده رنگ دليل و برهان مى بخشند، چه بسا يك مثل كوتاه، در روح و روان جوان، شور و انقلابى پديد مى آورد او را متوجه سرانجام شوم عمل خود مى سازد كه دليل و برهان نمى تواند آن كار را انجام دهد; مثلاً براى جوان بيكار و بى عارى كه عمر خود را با بطالت و ولگردى مى گذراند وقتى اين شعر معروف خوانده شود:

دهقان سالخورده چه خوش گفت با پسر *** كاى نور چشم من جز از كشته ندروى[1]

بى اختيار در خود احساس شرمندگى كرده و جرقه اميدوار كننده اى در محيط فكر او روشن مى گردد.