مى شوند، بلكه دعوت هاى اجتماعى و مكتب هاى سياسى و اخلاقى نيز از اين تقسيم بركنار نيستند; هر نوع دعوت اصلاحى و قوانين اجتماعى و اخلاقى كه بر اساس فطرت انسانى و اصول عدل و انصاف و رعايت حقوق بشرى استوار باشد، طبعاً حق و پايدار بوده و قيافه ابدى به خود خواهد گرفت و مبارزه با آن به سان شنا بر خلاف مسير آب خواهد بود و شخص مبارز پس از اندكى، خسته و ناتوان شده و مانند شناگر مزبور كه پس از مدتى خود را در مسير طبيعى جريان آب قرار مى دهد اين شخص نيز سرانجام مجبور مى شود از اصول فطرت انسانى و قوانين عدل و انصاف پيروى نمايد.

برخى از احزاب سياسى كه داراى منويات ناسالم و غير صحيح هستند، براى جلب افكار عمومى مى كوشند اهداف و منويات خود را در قالب اصول انسانى و درخواست هاى فطرى جلوه دهند از اين رو، از يك سلسله ماسك ها و نقاب ها استفاده مى كنند; ولى پس از مدتى ماسك كنار رفته و خود حزب با تمام منويات و اهداف خود، به دست فراموشى سپرده مى شود.

قرآن براى ترسيم اين حقيقت، كه ثبات و پايدارى از آثار حق و بى ثباتى و فروكش كردن از علايم باطل است، حق را به سان آب و فلز مصفايى مى داند كه در مسير خود در روى زمين باقى مى ماند و پس از اندكى به صورت چشمه و چاه ظاهر مى گردد ويا به صورت ابزار و آلات زندگى، در دست مردم مورد استفاده قرار مى گيرد; ولى باطل به سان كف هاى روى آب و يا فلزات ذوب شده است كه هيچ ثباتى ندارد و پس از لحظاتى خاموش مى شود.[1]

در اين جا از پايدارى و ناپايدارى حق و باطل سخن گفته شد و هدف از