باطل با طرح مثالى جالب ترسيم شده است و در آن يك سلسله حقايق فلسفى و اجتماعى و نكات شايان توجه، نهفته است كه به قسمتى از آن اشاره مى كنيم:

در اين آيه، حق به آب هايى كه در زمين مى ماند و يا فلزاتى كه مردم از آنها استفاده مى كنند و باطل به كف هاى روى سيلاب ها و يا روى فلزات مذاب، تشبيه شده است. اكنون به نكات اين تشبيه توجه كنيم:

معناى تحت اللفظى حق و باطل و ملاك هر دو چيست؟

«حق» در لغت به معناى ثابت و استوار و پاى برجاست و «باطل» در نقطه مقابل آن قرار دارد.

هر فكر و انديشه و طرح علمى و فلسفى و اخلاقى كه با خارج از انديشه وفق دهد و از يك واقعيت خارج از محيط فكر حكايت كند، طبعاً چنين انديشه اى حق و استوار خواهد بود; چون اين فكر از واقعيت ثابت و استوار حكايت مى كند، از اين نظر بر اثر حقانيت و ثبات واقعيت خود، فكر نيز ثابت و پاى بر جا خواهد بود; ولى هر نوع انديشه و طرحى كه به واقعيتى منهاى محيط انديشه متكى نباشد بر اثر نداشتن تكيه گاهى ثابت و استوار، خود به خود باطل و پوچ و غير پايدار خواهد بود.

اگر قواعد رياضى و اصول هندسى و بسيارى از علوم طبيعى حق و پايدارند روى ملاكى است كه گفته شد; زيرا همگى با واقعيت خارج از محيط انديشه وفق مى دهند و داراى واقعيتى ثابت و پايدارند و بر اثر پايدارى آن، خود اصول نيز رنگ ابديت و قيافه جاودانى به خود گرفته اند، ولى بر عكس سلسله نظرياتى كه بر مشتى تخيلات و اوهام استوار باشند، با يك چشم زدن پوچ و نابود مى شوند.

اين نه تنها انديشه هاى علمى و فلسفى است كه به دو جناح مختلف تقسيم