زمين باقى مى ماند. خداوند اين چنين مثل ها را مى زند (و مقام حق و باطل را روشن مى نمايد)».

يكى از امتيازات برجسته قرآن اين است كه عالى ترين وعميق ترين معانى را با جمله هايى ظريف و زيبا بيان مى كند; اين كتاب آسمانى، تنها در بند ظرافت و زيبايى الفاظ و جمله ها نيست تا فكر سخن پردازى و آرايش الفاظ و جمله بندى ها، آن را از طرح معانى عميق و بزرگ فلسفى و اجتماعى باز دارد، همان طور كه عظمت معنا و بيان ريزه كارى هاى آن، اين كتاب آسمانى را از به كار بردن الفاظ جالب و زيبا و موزون و آهنگ دار، باز نداشته است.

در ميان نويسندگان و سرايندگان، كمتر كسى مى تواند هر دو جنبه را مراعات كند و سخن او هر دو امتياز را داشته باشد. قرآن به تصديق استادان فن و پايه گذاران علم فصاحت و بلاغت كاملاً از زيبايى ظاهر و عمق معنا برخوردار است و حكيم و سخن ساز جامعه عرب وليد بن مغيره پس از شنيدن قسمتى از آيات قرآن به اين حقيقت اعتراف كرد و گفت (به قول برخى از دانشمندان بزرگ، اين سخن تقريظى است كه از طرف دشمنان درباره قرآن گفته شده است): «قرآن از ظاهرى زيبا و دلارا و حقايقى عميق و ريشه دار، برخوردار است».

خود پيامبر اسلام اين حقيقت را با عبارت روشن ترى بيان كرده است آن جا كه مى فرمايد:

«ظاهره أنيق وباطنه عميق لا تحصى عجائبه;[1]

ظاهر آن زيبا و معانى آن عميق است. شگفتى هاى آن به پايان نمى رسد».

آيه مورد بحث، گواه زنده گفتار ماست. در اين آيه منظره اى از مبارزه حق و