اشعرى است، ساخته وپرداخته يهوديان بداند.ميگويد: مسأله خلقت قرآن از يهود به ميان مسلمانان وارد شده ونخستين كسى كه آنرا نشر داد لبيد بن اعصم، سپس خواهر زاده او طالوت بود. ورساله اى در باره خلقت قرآن نگاشت.[1]

انديشه حدوث ويا خلقت قرآن در صورتى مى تواند ازجانب يهود واردحوزه اسلامى گردد كه عقيده آنان در باره تورات حادث بودن آن باشد در حالى كه عقيده آنان در باره «تورات» قديم بودن اوست. [2]

در هر حال مسأله حدوث ويا قدم قرآن يك مسأله وارداتى است كه سالهاى دراز مسلمانان را به خود مشغول ساخت و بازدهى جز تكفير وزد وخورد واعدام وزندان نداشت.

2ـ شايسته اهل حديث در اين مسأله

چيزى كه در اين جا لازم است ياد آورى شود اين است كه در قرن دوم وسوم، اهل حديث بيش از همه در اين مسأله سينه چاك كردند وقديم ويا حادث نبودن قرآن را جزء عقايد اسلامى شمردند، در حالى كه از نظر اصول عقيدتى اهل حديث لازم بود كه در اين مسأله سكوت كنند ولب به سخن نگشايند. زيرا از عقايد اهل حديث اين است: آنچه كهقرآن وحديث در باره آن سكوت كرده وسخنى نگفته است بايد سكوت كرد، حتى آنان به خاطر اينكه در كتاب و سنت از جسم نبودن خدا سخنى به ميان نيامده است، از توصيف خدا به «جسم نبودن» خود دارى مينمايند.

اگر واقعاً مقتضاى احتياط درعقايد اين است كه در اين موارد سكوت كنند، لازم بود كه احمد بن حنبل و بزرگان اهل حديث در اين باره مهر خاموشى به لب زنند