از آنان موافق نيست.[1]

داوريهاى نادرست در باره معتزله

مدرك تحليل عقايد معتزله تا ديروز، كتابهاى «مقالات الإسلاميين» شيخ اشعرى (260ـ324) «الفرق بين الفرق» عبد القاهر بغدادى (م429) و«ملل ونحل شهرستانى» (م548) بود، در حالى كه اينان مخالفان سرسخت معتزله هستند. هرچه هم امين وراستگو باشند، نوشته هاى آنان نمى تواند سند گفتار معتزله باشد، مگر اينكه عبارت طرف را بدون كم وزياد بياورند، آنگاه به نقادى آن بپردازند.

عين اين اشتباه در باره تحليل عقايد شيعه حاكم است. نويسندگان مصرى تا ديروز، بلكه تا امروز در تحليل عقايد اين گروه به كتابهاى «الفِصَل» ابن حزم اندلسى (م456) ومقدمه ابن خلدون مغربى (م808) و«منهاج السنة» ابن تيميه (728 ـ662) استناد جسته وعقايد شيعه را از اين كتابها مى گرفتند، ولى كافى است كه بدانيم اطلاعات آنان وبالأخص شهرستانى كه كتاب او بيش از همه كتابها به عنوان مرجع استفاده مى شود، در باره شيعه بسيار ناچيز است. تا آنجا كه مى گويد: امام دهم شيعيان امام على النقى ـ عليه السلام ـ در قم مدفون است. [2]

علت توجه به مكتب اعتزال درعصر ما

در ميان كشورهاى عربى واسلامى، گرايش خاصى به مطالعه وبررسى كتب معتزله پديد آمده است وافراد ساده لوح تصور مى كنند كه اين گرايش، از درون خود