را در تنور مى كرد به گونه اى كه نمى توانست حركت كند، اتفاقاً متوكل بر او خشم گرفت وسه روز او را در همان تنور زندانى كرد ودر آنجا در گذشت. جسد او را از تنور بيرون كشيدند وبه خاك سپردند. چون قبرش را گود نكرده بودند، نيمه شب طعمه سگان شد.

اين گوشه اى از زندگانى جليس وهمنشين جاحظ است وبه تعبير امير مؤمنانـ عليه السلام ـ :«انسان بر دين دوست خود است».

علاقمندان به نقاظ ضعف جاحظ، به كتاب وفيات الأعيان مراجعه كنند.[1]

9ـ ابو الحسين خياط(م311هـ)

ابو الحسين خياط عبد الرحيم ابن محمد، فارغ التحصيل مكتب اعتزال بغداد بود. قاضى عبدالجبار در باره او مى گويد: او فردى عالم وفاضل از اصحاب جعفر بن مبشر ثقفى معتزلى بود كه در سال(234هـ) در گذشته است واز طرفى استاد ابوالقاسم بلخى است.[2] واو نقدهاى بسيارى بر نوشته هاى ابن راوندى وديگران دارد واز آثار معروف او كتاب «الانتصار» است كه به وسيله آن كتاب «فضيحة المعتزلة» ابن راوندى را نقد كرده است. اين كتاب در سال (1925 م) در قاهره چاپ شده است.

ابن المرتضى نقل مى كند كه از او پرسيدند: با فضيلت ترين صحابه كيست؟ گفت: امير مؤمنان على بن أبى طالب است، زيرا نمونه هاى فضيلت كه