خويش براى انجام هر نوع خلافى آماده مى باشند وچيزى را براى خود رادع ومانع نمى انگارند، از اين جهت از نظر تربيتى بايد انسان ميان خوف ورجا زندگى كند، نه براى او چراغ سبز روشن كنند تا هر چه دلش بخواهد انجام دهد ونه از سعادت خويش محروم گردد، يا بگويد:

حالا كه آب از سر گذشت چه يك وجب وچه صد وجب، اكنون كه من محكوم به عقاب وكيفرم، چرا ديگر خواسته هاى نفسانى خود را انجام ندهم.

2ـ تجويز عفو، تخلف است

خداوند مرتكب گناه كبيره را وعده عقاب داده است، عفو از گنهكار نوعى تخلف در وعده ودروغ در گزارش است وهر دو بر خدا محال است.[1]

مخالفان از دو راه پاسخ مى گويند:

وعد ووعيد الهى ممكن است مشروط به شروطى باشد كه عدم تحقق آنها مجوز ترك عقاب گردد.

وبه ديگر سخن: وعيد الهى اگر مطلق بود وداراى شرطى نبود، در اين صورت عفو، نوعى تخلف محسوب مى شد ولى اگر مشروط به شرط ويا شروطى باشد، در اين صورت ترك شروط به خاطر عدم تحقق شرط، تخلف به حساب نمى آيد.

در توضيح اين پاسخ مى گوييم: مدعاى قائلان به جواز عفو اين نيست كه عفو الهى حتماً شامل حال مجرمان مى باشد، بلكه مدعاى آنان امكان عفو وتجويز آن در مقابل ادعاى استحاله است. در اين صورت كافى است كه احتمال بدهيم برخى ويا تمام وعيدهاى الهى مشروط به شروطى باشند تا در صورت فقدان شرط، به خاطر نبودن موضوع، عفو در نظر عقل، تخلف حساب نشود. آرى اگر مدعا لزوم عفو بود، در اين صورت جواب ياد شده كافى نبود زيرا از كجا معلوم كه همه وعيدهاى الهى مشروط بوده ومطلق نمى باشد وناگفته پيداست كه ترك عمل به وعيد