1ـ عقل وخرد در باره برخى از كارها به «خوبى» و «بدى» حكم مى كند. به اين معنى كه وقتى خرد به خودِ كار مى نگرد واز فاعلِ آن صرف نظر مى كند، به طور جدى آن را خوب يا بد مى داند.

2ـ خداوند از صفات افعال خود وديگران «حسن وقبح آنها» آگاه مى باشد ومى داند كه نيكى در مقابل نيكى خوب، وبدى در برابر نيكى، بد است.

3ـ كار قبيح وزشت از خدا سر نمى زند.

الف ـ خرد ودرك حسن وقبح افعال:

هر خردمندى در پرتو نور خرد مى تواند نيكوكار را از بدكار باز شناسد آنچه كه اين دو را از هم جدا مى كند، دو نوع، كار گوناگون آنهاست واگر كارهاى هر دو يكنواخت بود ويا خرد توانا به درك اختلاف آنها نبود، اين جدا سازى امكان پذير نبود[1].

قاضى عبد الجبار در باره اين مقدمه چنين مى گويد: خوبى وزشتى كارها مانند خوبى راستگويى وزشتى دروغ از بديهيات است.[2]

شما مى توانيد اين برهان را به صورتى روشن تر از اين بيان كنيد وآن اينكه، در حكمت نظرى مى گويند: كليد حل قضاياى مجهول ونظرى، همان قضاياى بديهيه اوليه است وكار خرد اين است كه قضاياى نخست را به قضاياى بديهى منتهى سازد واز اين طريق بر حل آنها فايق آيد واگر در حكمت نظرى قضاياى بديهى وجود نداشت، هيچ مجهولى قابل حل نبود وهر نوع معرفت در وادى سردرگم دور و تسلسل، دچار وقفه مى گرديد. اين سخن در باره حكمت نظرى است وآن را با يك مثال توضيح مى دهيم.