رونويسى كرده است. تاريخ اين نامه، سال469هـ است.

ما اينك به ترجمه خلاصه آن مى پردازيم:

«به نام خداوند بخشنده مهربان:

كسانى كه نام ونسب آنان در اين جا آمده است،ودين وامانت آنان آزموده شده وهمگى از فقها وعلما وقاريان هستند، با دست خط خود به اداى امانت پرداخته واز آن مى ترسند كه مصداق آيه «ومن اظلم ممن كتم شهادة عنده من الله» باشند:

اينان گواهى مى دهند كه گروهى از حشويه، ومردم پست وفرومايه كه نام حنبلى بر خود نهاده اند، در بغداد، بدعت هاى زشتى را آشكار كرده اندكه تا كنون هيچ ملحدى اظهار نكرده تا چه رسد به خداشناسى، وهرگز منكر شريعتى ويا معطلّى آن را به زبان نياورده است، كسانى كه (خدا را از نقص وآفت پيراسته مى دانند وحدوث وتشبيه را از ساحت او نفى مى كنند واو را از حلول در اشياء وزوال، برتر وبالاتر ميدانند وهرگز دگرگونى را بر او تجويز نمى كنند)، نزد اينان كافر وطاغى ومخالف اهل حق وايمان مى باشند، آنان بدگوئى درباره پيشوايان گذشته وعيب جوئى اهل حق واستوانه هاى دين ولعن آنان در اجتماعات ومحافل وبازارها وميادين را به آخرين درجه رسانده اند:

گمراهى وكجروى، آنان را بر آن داشته تا درباره استوانه هاى هدايت به بدگويى بپردازند وكارهاى دينى آنان را معصيت وگناه بشمارند ودر اين كار تا آنجا پيش رفته اند كه امام شافعى وياران او را به باد ناسزا گرفته اند:

اين هرج ومرج همچنان رو به فزونى بود، تا اينكه امام يگانه، ابى نصر، فرزند ابوالقاسم قشيرى از مكه بازگشت ومردم را به وحدت كلمه وتنزيه خدا از حوادث ومحدوديت،دعوت كرد: