كتابهاى ارزشمندى مانند: «سير اعلام النبلاء» در بيست و شش جلد نوشته است، او در اين كتاب وهمچنين در كتاب هاى ديگر، نسبت به اهل حديث مهر مى ورزد وهمه آنان را هر چند از نظر علم ودانش در مرتبه بسيار نازلى باشند، به زيباترين وجه، ترجمه مى كند، اما وقتى به ترجمه شيخ ابوالحسن اشعرى مى رسد، بسيار مختصر وكوتاه وفشرده از او ياد مى كند، ودر پايان ترجمه مى گويد:

«هر كس مايل است اشعرى را خوب بشناسد، به كتاب «تبيين كذب المفترى»، نگارش ابن عساكر، مراجعه كند، آنگاه با حالت دعاء وتضرع مى گويد: پروردگارا ما را بر سنت پيامبر بميران وبه بهشت ببر وبه ما نفس مطمئن عنايت كن، تا در پرتو آن، دوستان تو را دوست بداريم ودشمنانت را دشمن، وبر بندگان گنه كارت طلب آمرزش كنيم وبه آيات محكم كتابت عمل كرده وبه متشابه آن ايمان آوريم وتو را به آنچه كه خود را به آن توصيف كرده اى، بستاييم».

چنين دعاهائى دراين مقام ، از طعنه بر شيخ خالى نيست ومنظور اينست كه وى پيرو سنّت نبوده ونفس مطمئن نداشته و وارد بهشت نخواهد شد بلكه از بندگان گناه كار است كه بايد برايش آمرزش بخواهيم، چه اينكه او خدا رابه آنچه خودش توصيف كرده، نمى ستوده است .

تاج الدّين سُبكى، فرزند تقى الدين سُبكى كه مانند پدرش از پرچم داران مكتب اشعرى درقرن هشتم قمرى مى باشد ، پس از نقل كلام «ذهبى »، درحالي كه آتش خشم، وجودش را فرا گرفته است ، مى گويد :

وى در ترجمه شيخ، به فشرده گوئى پرداخته و در ستايش او كوتاهى نموده وخوانندگان را به كتاب ابن عساكر حواله داده است، در حالى كه او در ترجمه پيروان فرقه مجسمه كوتاهى نكرده وخوانندگان را به كتاب هاى ديگر ارجاع نداده وبه طور